Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια εντυπωσιακή μετατόπιση του οικονομικού πλούτου από τη Δύση στην Ανατολή και κυρίως σε δύο χώρες της Ασίας, την Κίνα και την Ινδία, με σημαντικές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη όσον αφορά την άσκηση οικονομικής και επενδυτικής πολιτικής.
Οι μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις του Ντεν Ξιαοπίνγκ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και οι αντίστοιχες παρεμβάσεις του πρωθυπουργού της Ινδίας Ναρασίμχα Ράο και του υπουργού Οικονομικών του Μανχόμαν Σινγκ, το 1991, είχαν εντοπιστεί έγκαιρα από τον Τζιμ Ο’Νιλ, σε κλασικό άρθρο του [1], με αποτέλεσμα οι βασικές προβλέψεις του για την εκρηκτική ανάπτυξη των χωρών BRICs – και ιδιαίτερα της Κίνας – για το 2050 να έχουν ήδη επαληθευτεί. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας σε βιβλίο του [2], το μόνο λάθος του ήταν ότι όλα συνέβησαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι αυτός είχε περιγράψει το 2001.