Την τελευταία δεκαετία υπήρξαμε μάρτυρες της μεγαλύτερης χρηματοοικονομικής κρίσης των αγορών για σχεδόν έναν αιώνα, σημειώνοντας μεγάλες απώλειες για τους επενδυτές, τους δανειολήπτες και τους δανειστές. Η σκληρότητα της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής αναταραχής ανάγκασε τους επενδυτές, τους ακαδημαϊκούς, τους ρυθμιστές και τους φορείς χάραξης πολιτικής να επανεξετάσουν τη δυναμική και τα χαρακτηριστικά των χρηματοπιστωτικών αγορών, τον ρόλο και τις λειτουργίες των χρηματοπιστωτικών διαμεσολαβητών και των ιδρυμάτων, καθώς και την ρυθμιστική αρχιτεκτονική των αγορών.
Οι περισσότερες από τις μελέτες εξέτασαν πρώτα την κρίση ως κανονιστική αποτυχία και έθεσαν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την εγκυρότητα της αποτελεσματικής υπόθεσης αγοράς (που αναπτύχθηκε πρώτα από τον Paul Samuelson, και λίγο αργότερα από τον Ε. Fama στα μέσα της δεκαετίας του ’60, εφεξής EMH), αλλά και την ορθολογικότητα των επενδυτικών αποφάσεων.







